"...Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Καραντζάς όχι απλά σέβεται το πλαίσιο που εκ των προτέρων θέτει το έργο, αλλά επενδύει στην σκηνοθετική οπτική της συμβολικής αναπαράστασης των στιγμών μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον. Ο χώρος οριοθετημένος μοιάζει να «στενεύει» σε κάθε κίνηση των ηθοποιών. Έντεχνα τοποθετεί τον χώρο της δράσης (βλ. σαλόνι, τραπεζαρία, βιβλιοθήκη, εξωτερικός φράκτης) σε μία ενιαία οντότητα η οποία επιβάλει τις εναλλαγές των ρόλων, δίχως να υπονομεύεται η ομοιομορφία της αισθητικής που ο ίδιος αποπνέει. Με άλλα λόγια, ο χώρος της σκηνοθεσίας δεν αναπαράγει το κείμενο, αλλά διαμορφώνει την συμβολική αναπαράσταση στιγμών αυτού μέσα από την κλίμακα της κορύφωσης και της ισορροπίας. Οι τελευταίες αλληλοεπιδρούν σε τάξη και ρυθμό, ακριβώς για να αποδώσουν με τον πλέον εμφατικό τρόπο τις εσωτερικές-ψυχολογικές αντιθέσεις των ηρώων..."

"...Ο ρεαλισμός των χαρακτήρων «εξαναγκάζει» την σκηνοθεσία να υπαχθεί στις αντιθετικές οπτικές του θύτη και του θύματος, της αλήθειας και του ψεύδους. Και τα καταφέρνει αριστοτεχνικά. Ο Δημήτρης Καραντζάς επιδιώκει να «βουτήξει» στον πυθμένα του οικογενειακού δράματος. Όσο περισσότερο εξοβελίζει τους ηθοποιούς στα ψυχικά τους όρια τόσο πετυχαίνει την απόλυτη έκφραση της εσωστρέφειας και των προβληματικών σχέσεων που κάθε μέλος χωριστά βίωσε στο παρελθόν του, ατομικό και συλλογικό. Εκείνο το οποίο, εν τέλει, πετυχαίνει είναι το γεγονός ότι οι ηθοποιοί δεν υποδύονται ρόλους, αλλά υιοθετούν αντιστοιχίες με την πραγματικότητα. Ο ρεαλισμός στα ακρότατα όρια της πνευματικής δημιουργίας, με απόλυτη επιτυχία.

Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς ερμηνεύει το ρόλο του πατέρα και ο θεατής βιώνει το «δικό» του πατέρα στο πρόσωπό του. Καταλύει τα προσωπικά χαρακτηριστικά και μεταδίδει με ένταση και ενσυναίσθηση ακαριαία στο κοινό. Η ταύτιση είναι εκκωφαντική. Η σπουδαιότητα της σκηνικής του παρουσίας αντανακλά την ποιότητα του υποκριτικού του ταλέντου.

Από τη δική της πλευρά, η Μπέτυ Αρβανίτη είναι συγκλονιστική. Οι ψυχολογικές εναλλαγές και οι εκφάνσεις σώματος και προσώπου συνεπαίρνουν το φιλοθεάμον κοινό και το «σπρώχνουν» σε μία ιδιάζουσα αναμέτρηση εαυτόν. Με χειρουργικές κινήσεις στη σκηνή ξεδιπλώνει επιδέξια τον αθέατο κόσμο των συναισθημάτων.

Στους ρόλους των δύο αγοριών, οι Αινείας Τσαμάτης και Βασίλης Μαγουλιώτης είναι εκπληκτικοί. Και οι δύο, από διαφορετικές αφετηρίες και κατευθύνσεις, αλλά κοινή πορεία, οδηγούν τους χαρακτήρες των ηρώων σε ένα παιχνίδι δράματος και αποκάλυψης. Ο Αινείας Τσαμάτης διαθέτει την ψυχρή αισθητική εκφοράς ενός περίπλοκου λόγου στιγμών έντασης και νηνεμίας, γεγονός που τον καθιστά ποιοτικά κυρίαρχο στη σκηνή, ενώ ο Βασίλης Μαγουλιώτης αποδίδει το προ-στάδιο της φυματίωσης, τα συναισθηματικά συντρίμμια της παιδικής ηλικίας και τις μεταβολές της ιδιοσυγκρασίας με τρόπο ιδιόμορφο. Κινείται στο θεατρικό σανίδι και ενεργεί με «επεκτατική» ενέργεια, ελεγχόμενη ένταση και στοχευμένη παρέμβαση, προσδίδοντας χαρακτηριστικά μοναδικής αισθητικής αξίας στο πρόσωπο.

Στο παραπάνω σύνολο προσθέτουν υπεραξία οι εξαιρετικά προσεγμένες ενδυματολογικές επιλογές της Ιωάννας Τσάμη και το, επιμελημένο λεπτομερώς, σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου. Οι μουσικές επιλογές του Γιώργου Πούλιου ενισχύουν τις στιγμές αγωνίες, φόβου και έκπληξης, στοιχεία ιδιαίτερης απεικόνισης του έργου.  

Μία θεατρική παράσταση που υπερβαίνει με αξιώσεις το κείμενο του δημιουργού."

Ολόκληρη η κριτική εδώ