Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας

Show menu
Back

16.1.2020

Μια παράσταση για όλη την οικογένεια! Κριτική του Γιώργου Σαμπατακάκη

"...Ο Νίκος Μαστοράκης συνέθεσε και σκηνοθέτησε μια μείζονα θεατρική συμφωνία στον τόνο του πιο αποτρόπαια ανθρώπινου, αναγνωρίζοντας τη «μουσική» διαπλοκή των υφών του Μπέρνχαρντ και «αποκρύπτοντας» προσεκτικά τη σκηνοθεσία του πίσω από μια οριζόντια επιθυμία να διευθύνει το έργο αισθητικά σύμφωνα με την σημαντική ιστορικότητα του.
Το έξοχα μεταφορικό σκηνικό της Eλένης Μανωλοπούλου σε πρασινολαδί αποχρώσεις (σαν αποδρομές της μούχλας και των σαθρών θεμελίων της άρρωστης μεγαλοαστικότητας) με το δάπεδο ζωγραφισμένο σε επάλληλα τετράγωνα (μέσα σε τετράγωνα), ανέδιδε την αίσθηση του ψυχικού κυματισμού και των εσωτερικών εντάσεων του οίκου που επιτέλους ξεθωριάζει, εκπνέοντας τον ζόφο.
O Περικλής Μουστάκης έπλασε με ανατριχιαστικά απροσποίητη ακρίβεια (και άνεση) την αρρωστημένη και αμετανόητη συνείδηση του Ρούντολφ Χέλλερ σε μια γραμμή μεταξύ τραγικής γελοιότητας και κωμικής νοσταλγίας με στακάτο στρατιωτικό επιτονισμό, υιοθετώντας την γκροτέσκα αρχή ευγενικής «αγνότητας» του Χέλλερ που ανησυχεί για την αμερικανόφερτη ανηθικότητα και λατρεύει τις κλασικές τέχνες. Οι συγκλονιστικές τροπές του σε μια βάναυση αγριότητα αναδιατύπωναν τη μνήμη του ρόλου και γινόντουσαν ιστορικά ντοκουμέντα της ιστορικής αυτής μνήμης που είναι ακόμη ζώσα.
Η Μπέττυ Αρβανίτη ως πιστή Βέρα στο τραγικό καρναβάλι της οικογένειας ακολούθησε μια συνταρακτική δυναμική ισοτονία μεταξύ αμετανόητης ηθικής αηδίας και αποθέωσης με μια εσωτερική ένταση που σχολίαζε τον ρόλο σχεδόν ως παρατηρητής. Με σωματική ευλάβεια και υφολογικό μέτρο υπηρέτησε όλες τις τελετουργίες του οικογενειακού καρναβαλιού (το σιδέρωμα, το σερβίρισμα, την άρνηση), αποδεικνύοντας πως είναι μια ηθοποιός που δεν επαναπαύτηκε ποτέ στα κεκτημένα.
Η Σμαράγδα Σμυρναίου έδωσε μια θηριώδη ερμηνεία στον εξαιρετικά δύσκολο ρόλο της κινούμενης με αναπηρικό αμαξίδιο αδερφής του Ρούντολφ Χέλλερ και αριστερίζουσας Κλάρα. Σπάνια βλέπει κανείς τόση ανταποδοτικότητα στην ατάκα του άλλου και τόσο πολύμορφη εκφραστικότητα μέσα στη σιωπή, και πολύ σπανιότερα βλέπει κανείς ηθοποιό να χρησιμοποιεί το πρόσωπο του ως ζωντανή τραγική μάσκα που αναδίδει χλεύη, μίσος, απελπισία, αηδία, τρυφερότητα, ήττα, θρίαμβο, όλα μέσα στο αδυσώπητο μέτρο μιας φωτεινής ευφράδειας.
Θα ήταν ευχής έργο, αν την παράσταση έβλεπαν μ’ έναν τρόπο όλοι οι Έλληνες που, ίσως, πιστεύουν ότι αυτά συνέβησαν και συμβαίνουν σε μια ξένη χώρα."
 
Μια ακόμα εξαιρετική κριτική για το "Πριν την αποχώρηση"
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Γιώργου Σαμπατακάκη εδώ

CREATED BY GRAVITY.GR