[...]
Ο Αρης Τρουπάκης, απόφοιτος του Εργαστηρίου Σκηνοθεσίας του Εθνικού Θεάτρου (2001-2004) στην ωριμότερη έως τώρα δουλειά του, έστησε μια μελετημένη παράσταση χωρίς εξάρσεις, αρκούμενος στη μεταστροφή του ρεαλισμού σε υπερρεαλισμό, που ορίζει έργο.
Βασίστηκε στις ερμηνείες των τριών, στις σχέσεις αρμονίας-συγκρούσεων μεταξύ τους, εμφανείς τόσο στον λόγο όσο και στη σωματική τους γλώσσα, στις χειρονομίες, στις σιωπές, στους ρυθμούς ομιλίας, κίνησης και στάσης μέσα στον χώρο. Ενα χώρο νατουραλιστικά ευχάριστο, που φώτισε ο Αλέκος Αναστασίου κι επιμελήθηκε η Ελένη Μανωλοπούλου (σκηνικά - κοστούμια) κοσμώντας τον με συμβολικές, εικαστικές αναφορές σε τοίχους και «οροφή».
Η Μπέττυ Αρβανίτη στο στοιχείο της, απολαυστικά άμεση, με αφοπλιστικό χιούμορ, τάιμινγκ, αίσθηση των κενών μνήμης και του διακοπτόμενου ειρμού, με ομιλούσες χειρονομίες, έξοχη κίνηση και πειστική εξιστόρηση παρελθόντων περιστατικών του βίου της Α. Πανέμορφα δυναμική φιγούρα μνήμης και υπέρβασης στο δεύτερο μέρος, έχει διανύσει τη ζωή ιππεύοντας στη ράχη των συμβιβασμών της: με ένα γυναικά, πλούσιο, μάλλον γελοίας εμφάνισης σύζυγο, περιστασιακούς, ταπεινούς έρωτες κι έναν ατίθασο, διαφορετικό γιο που δεν ήξερε να κρατήσει κοντά της. «Βλέπει» αφ’ υψηλού, δίχως νοσταλγία και υπαρξιακή θλίψη, τις Β και Γ που αρνούνται –με διαφορετική σφοδρότητα η κάθε μια τους– να δεχτούν την προδιαγεγραμμένη κατάληξη που εκπροσωπεί η Α για τη ζωή τους.
Η Β της Μαρίας Κεχαγιόγλου, σε μεγάλο βαθμό δραματουργική και ερμηνευτική ρυθμίστρια του τρίο, είναι ούτε τόσο νέα για να μη γνωρίζει ούτε τόσο ηλικιωμένη για να μην ελπίζει. Ωριμη, δυναμική, ωφελιμίστρια, αντιμετωπίζει με χιούμορ, ψυχραιμία, κατανόηση κάθε κρίσιμη στιγμή της Α διδάσκοντας την Γ με τη νεολογική επωδό: «Ετσι πάει» (μετάφραση Ερρίκος Μπελιές). Ταλέντο και ένστικτο την οδήγησαν σε ερμηνευτική εναρμόνιση με τις άλλες, αλλά ταυτόχρονα στην ανάδειξη της σημαντικής σκηνικής της προσωπικότητας.
[...]
Ολόκληρη η κριτική εδώ
