[...]

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Βασικό ατού της παράστασης είναι ακριβώς οι σχέσεις που αναπτύσσουν οι τρεις ηθοποιοί επί σκηνής (η φυσική παρουσία του γιου παραλείπεται και «εκπροσωπείται» από μια άδεια καρέκλα), οι οποίες τα καταφέρνουν στη σκιαγράφηση τριών διαφορετικών ρόλων, αλλά φανερώνουν ταυτόχρονα και ένα υπόγειο, «συνωμοτικό» σκηνικό δέσιμο. ΗΜαρία Κεχαγιόγλου στο ρόλο της δεύτερης γυναίκας κρατάει αποφασιστικά τα ηνία, ούσα όσο αποστασιοποιημένη και όσο συμπονετική χρειάζεται απέναντι στο γηραιότερο εαυτό της. Στο παίξιμό της διακρίνεται μια ηρωίδα σε κομβικό σημείο: είναι αρκετά νέα ακόμη ώστε να μην δικαιολογεί αβλεπεί τις παραξενιές της, αλλά όχι τόσο νέα ώστε να μην τις κατανοεί.Και η Μπέττυ Αρβανίτη, όμως, υποδύεται με προσωπική εμπλοκή το ρόλο της πρώτης γυναίκας, αφήνοντας να φανούν οι ρωγμές ενός ρόλου που βρίσκεται μεταξύ σκληρότητας και ανάγκης για επαφή και κατανόηση. Με αυτόν τον ρόλο, η Αρβανίτη συμπληρώνει, κατά κάποιον τρόπο, μια τριλογία «μεγάλων» ρόλων (κυρία Άλβινγκ στους «Βρικόλακες», Βάιολετ Βέναμπλ στο «Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι»), κρατώντας για τώρα την καλύτερη ερμηνεία της.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[...]

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ολόκληρη η κριτική εδώ