Οι «Τρεις ψηλές γυναίκες» του Έντουαρντ Άλμπι, σε μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ, σκηνοθεσία του Άρη Τρουπάκη, με την Μπέττυ Αρβανίτη, στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας στην Α’ σκηνή, πραγματεύονται τι είναι ευτυχία, τη συνεχή επιδίωξή της και τη γενναία ροπή προς την αυτοσυνειδησία.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[...]

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ερμηνείες



Η Μπέττυ Αρβανίτη, αυτή η μεγάλη ηθοποιός, ενσαρκώνει την υπέργηρη γυναίκα, μία αμαζόνα με όλο το εύρος της υποκριτικής της τέχνης, κάνοντας τον θεατή, ενώ παρακολουθεί ένα έργο με δύσκολο θέμα, να νιώθει και τη δραματική ένταση και το καταλυτικό χιούμορ έτσι ώστε να γεύεται το νόημα της Τέχνης που είναι η αισθητική, αλλά και την αξία των μηνυμάτων ενός τόσο πλούσιου κειμένου. Ένιωσα, όταν ερμήνευε, να καλύπτεται η σκηνή από βελούδο που περιείχε τη χάρη, το πάθος, το ρυθμό, την ομορφιά, την πνευματικότητα και το συναισθηματικό πλούτο, στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη δυναμική της κάθαρσης. Ρεαλιστικό παίξιμο, για ένα τραγικό πρόσωπο, που ευτυχώς προς το τέλος, κάνοντας αξιολόγηση ζωής, δείχνει σημάδια αυτογνωσίας.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

«Γιατί τον παντρεύτηκα; Γιατί με κάνει και γελάω, είναι καλός χορευτής, τραγουδάει ωραία, είναι αστείος και του αρέσουν οι ψηλές». Αυτή η μικρή δόση ειλικρίνειας ορίζει και το γενικό χαρακτήρα της ζωής, αν σκεφτεί κανείς πόσο δυσεύρετη είναι η αλήθεια και η ευτυχία. «Τι είναι ευτυχία; Μια στιγμή της ζωής», υπογραμμίζει όταν οι τρεις γυναίκες φιλοσοφούν γύρω από τα όνειρα, την απιστία, το γάμο, τη ματαιοδοξία, τους συμβιβασμούς και την αξιοπρέπεια.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Όταν φεύγεις από το θέατρο χαρούμενος και γεμάτος, τότε ξέρεις πόσο καταπληκτικό ήταν αυτό που είδες. Ένας από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας της. Συγχαρητήρια. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Το θεατρικό αυτό πόνημα έχει και δύο υπέροχες παρουσίες, όπως η Μαρία Κεχαγιόγλου, που υποδύεται την 52άχρονη νοσοκόμα, και η Νεφέλη Κουρή, που κάνει τη νεαρή δικηγόρο. Η πρώτη, που συμβολίζει τη μεσαία ηλικία της ηλικιωμένης, παίζει επιδέξια το άτομο που επειδή έχει πληγωθεί πολύ, είναι άνετα σαρκαστική, ωμή και καυστική. Το μάσημα της τσίκλας συμπληρώνει το κάδρο του προσώπου. Έχει μετατρέψει τον πόνο σε συνείδηση της πραγματικότητας, χωρίς συναισθηματισμούς και εξιδανικεύσεις.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η Ν. Κουρή φρέσκια, δυναμική, αξιοπρεπής στο παίξιμό της. Παίζει τη νέα κοπέλα που απεχθάνεται τη ματαιοδοξία και διατυπώνει την άποψή της ευθαρσώς. Ο ενθουσιασμός και η αυστηρότητα στην κριτική, όπως όλοι οι νέοι, που νιώθουν το θάνατο πολύ μακριά, έχτισαν μια ερμηνεία ικανή να σταθεί με τον απαραίτητο σεβασμό στο σανίδι. Ενδεικτική η συμβουλή «ηρέμησε, προσαρμόσου, συμβιβάσου», προς εκείνη από τις μεγαλύτερες, που ξέρουν περισσότερα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Συντελεστές



Η σκηνοθεσία κλασικά αβανταδόρικη, κομψή, γειωμένη, απογειώνει τις ερμηνείες και όλη την παράσταση σε υπόδειγμα τέχνης.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Σκηνικά – κοστούμια η Ελένη Μανωλοπούλου, υπέροχα, λειτουργικά (τα άλογα και τα φωτιστικά), οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου υποβλητικοί και εναρμονισμένοι στο ύφος του έργου και η ατμοσφαιρική μουσική (καλπασμός αλόγων), του Άρη Τρουπάκη.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ένα θεατρικό εγχείρημα που μιλάει για τη σημασία του «σήμερα», να ζεις το παρόν, την αδιάλειπτη αναζήτηση της ευτυχίας, τον αμείλικτο χρόνο, την τόλμη της παραδοχής των λαθών, έστω και στη δύση της ζωής, για την απώλεια του εαυτού χωρίς την αυτοκριτική.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[...]

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Μια εκπληκτική παράσταση, που αξίζει να την παρακολουθήσεις.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ολόκληρη η κριτική εδώ