ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
Τι κάνουν οι κλόουν όταν γεράσουν;

«Ζητείται κλόουν ηλικιωμένος»
Β’ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας

Εχουν περάσει όλη τους τη ζωή διασκεδάζοντας τον κόσμο. Φοράνε περίεργα ρούχα, αστεία καπέλα και πολύχρωμες περούκες στο κεφάλι, τα πρόσωπά τους είναι ζωγραφισμένα με μεγάλα χαμόγελα ή θλιμμένα μάτια, οι κινήσεις τους αδέξιες, κωμικές όταν προσπαθούν να διηγηθούν χωρίς λόγια την ιστορία τους για να προκαλέσουν το γέλιο. Οι κλόουν. Οι αγαπημένοι των παιδιών στο τσίρκο παλαιότερα, στα παιδικά πάρτι σήμερα… νοικιασμένοι από τις μητέρες για να ξεκαρδιστούν τα βλαστάρια τους.

Αλλά πώς είναι οι κλόουν χωρίς το κοστούμι, το βαρύ μακιγιάζ, την ασημόσκονη, τον φωτεινό προβολέα να κυνηγάει στη σκηνή τα μπερδεμένα πόδια και χέρια τους; Πώς μπορεί να είναι ντυμένοι στην καθημερινότητά τους, πραγματικά απελπισμένοι, άφραγκοι, άρρωστοι και άνεργοι; Στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας η νεαρή Μαρία Ξανθοπουλίδου σκηνοθετεί το έργο του Ρουμάνου συγγραφέα Ματέι Βίσνιεκ «Ζητείται κλόουν ηλικιωμένος» γραμμένο το 1987 και «ευλογημένο» από τη λογοκρισία του Τσαουσέσκου για το υφέρπον αντιεξουσιαστικό του σχόλιο… Τρεις κλόουν προχωρημένης ηλικίας συναντιούνται σ’ ένα γραφείο υποδοχής προκειμένου να περάσουν οντισιόν για τον «ρόλο». Η αγγελία στην οποία ανταποκρίθηκαν έλεγε: «Ζητείται κλόουν ηλικιωμένος». Ποιος θα είναι αυτός ο ένας που θα επικρατήσει, θα πάρει τη δουλειά; Που θα αποδείξει ότι είναι ο πιο γέρος αλλά και ο πιο κωμικός; Οι τρεις φτωχοδιάβολοι όσο περιμένουν θυμούνται, τσακώνονται, υπονομεύονται, νοσταλγούν παλιές δοξασμένες στιγμές. Οι δείκτες του ρολογιού δείχνουν τον χρόνο να περνά ή μήπως μένει ακίνητος;…

Κανείς δεν έρχεται, κανείς δεν φεύγει, κανείς δεν τους ειδοποιεί, τίποτα δεν κινείται στον χώρο… Εκτός από τους ίδιους. Γιατί εκεί, στην τυφλή αίθουσα αναμονής, οι τρεις βετεράνοι κλόουν θα έχουν τουλάχιστον την ευκαιρία να παίξουν τα κείμενά τους, να κάνουν τα κόλπα τους, να διαγωνιστούν μεταξύ τους, να χειροκροτηθούν από το κοινό του θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας. Ένα έργο αστείο, παράλογο, φιλοσοφικό, τρυφερό. Οι Νίκος Αλεξίου, Γρηγόρης Γαλάτης και Αλέξανδρος Μυλωνάς είναι και οι τρεις έκτακτοι. Χαριτωμένοι, αθώοι, τραγικοί, βγάζουν στη σκηνή τη μοναξιά, τη συγκίνηση, το πάθος, την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι τους. Δείτε τους.

Ε. Μαρίνου