Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας

Show menu
Back

22.5.2012

Λευκές Νύχτες του Φιόντορ Ντοστογέφσκι: Κριτική της Αννυς Kολτσιδοπουλου

Αισθήσεις και ψευδαισθήσεις ή περί αγάπης, έρωτος και άλλων ατυχημάτων


Στις Λευκές νύχτες, ο Ντοστογιέφσκι διηγείται τις υπαίθριες συναντήσεις ενός ονειροπόλου νέου χωρίς όνομα και της αθώας, ερωτευμένης με άλλον, Νάστενκα, που αλληλοεμπιστεύονται τις καρδιές τους επί τέσσερις θεσπέσιες νύχτες. Η προϋπόθεση της νέας για τις συναντήσεις τους -να μην την ερωτευτεί ο ανώνυμος ονειροπόλος- φυσικά δεν τηρείται και είναι αυτό που πυροδοτεί το δραματικό ενδιαφέρον του έργου. Ο Δημήτρης Καταλειφός δεν φοβήθηκε τη στερεοτυπική ομορφιά μιας καρτ ποστάλ του 19ου αιώνα για να πλαισιώσει τις δύο μοναχικές ψυχές και το αμοιβαίο τους ξεγύμνωμα. Απεναντίας, βοηθούμενος και από την κλασική μετάφραση του Αρη Αλεξάνδρου τόνισε αυτή τη γλυκιά ατμόσφαιρα, έτσι που κάθε αυθόρμητο, δυναμικό ξέσπασμα της Νάστενκα, κάθε χειμαρρώδης, σχεδόν παροξυσμική εξομολόγηση του ονειροπόλου, να ξαφνιάζουν χιουμοριστικά και μοντέρνα. Οι ηθοποιοί, με αριστοτεχνική εξισορρόπηση των εκφραστικών τους μέσων και λεπτοδουλεμένες λεπτομέρειες σε κίνηση, στάση, έκφραση, φωνή, σιωπές, έδωσαν αυτόνομη γλώσσα και δυναμική π.χ. σε ένα χέρι, μια πλάτη, ένα γονάτισμα μέσα στα νερά. Ενσωματώθηκαν στην ομορφιά της νύχτας τονίζοντας όμως και τη σύγκρουσή τους μ’ αυτήν με το σασπένς, τη ζωντάνια, τη σκληρότητα, το πάθος του έρωτα. Η Λουκία Μιχαλοπούλου (με ανεπαίσθητο χιούμορ στη γοητευτική της αθωότητα) και ο Στάθης Ματζώρος (ατρόμητος προσκυνητής του πιο γλιστερού ρομαντισμού) επικύρωσαν την εμβέλεια, το μέτρο και το βάθος της υποκριτικής τους δεινότητας.

CREATED BY GRAVITY.GR